Dziedzina żywienia klinicznego jest bardzo szeroka. Pomimo istnienia coraz większej ilości dobrych danych wynikających z badań naukowych nie wszystko jest jasne i stan wiedzy nie zawsze umożliwia przedstawienie jednolitych zaleceń. W książce zawarto nie tylko to, co pewne, ale także to, co budzi kontrowersje. Dane z wytycznych i zaleceń to przecież tylko jedna ze stron wiedzy medycznej. W wielu przypadkach można podejmować różniące się, ale uprawnione decyzje terapeutyczne.

Informacje zawarte w publikacji są wynikiem wieloletniej pracy i doświadczenia w leczeniu żywieniowym. Doświadczenie to znacznie wykracza poza intensywna terapię, dlatego też obecność chociażby rozdziału na temat doustnej suplementacji czy też syndromu post–ICU. Zbyt rzadko bowiem, skupiając się na „tu i teraz” i na, skądinąd podstawowym zadaniu intensywisty, czyli ratowaniu życia, zapominamy o tym, co potem, w jakim stanie i czy w ogóle chory będzie funkcjonować po wypisie z oddziału intensywnej terapii i ze szpitala.

Na co dzień trudno jest podejmować decyzje dotyczące leczenia żywieniowego u ciężko chorych: każda z niewydolności czy dysfunkcji narządowych wpływa pośrednio lub bezpośrednio na metabolizm. Nie bez znaczenia pozostaje fakt traktowania terapii żywieniowej jako opcjonalnej i przypadkowej, czasem nieprzemyślanej, podczas gdy jest to terapia podstawowa i niezbędna u każdego pacjenta intensywnej terapii.